25 — afscheid & vertrek (slot)

Het wordt tijd om afscheid te nemen, ik bedoel, dat ik afscheid neem van u. En wij dus van elkaar. Het aantal lezers loopt sterk terug, het gevaar ligt nu op de loer dat ik straks maar wat in mezelf zit te ouwehoeren — wat ik nog niet eens zo erg zou vinden wanneer ik dat hardop deed, zoals dat tijdens de dagbehandeling thuis weleens gebeurde, om de maalstroom van gedachten te ontluchten — en in jezelf praten op papier is weliswaar precies wat iedere schrijver doet, maar die zet het dan niet op internet waar vervolgens niemand het leest. De hele wereld heeft toegang, dag & nacht, nog gratis ook, maar niemand kijkt, niemand ziet het. Dat is eigenlijk nogal wat! Father McKenzie schreef zijn preken tenminste nog voor een lege kerk, dat is overzichtelijk, daar zou ik misschien wel vrede mee hebben, dan weet je precies wat je mist, tot op de laatste kerkbank nauwkeurig.

Dit is bericht 25, het kan zijn dat dat in aantal genoeg is, dat het op een natuurlijke wijze voldoende is. Er valt nog veel te zeggen, over verslaving in het algemeen en ook over die van mijzelf, maar hetgeen tot nu toe door mij gezegd is, is misschien al dermate volledig dat de belangstelling sterk afneemt. De nieuwsgierigheid bevredigd.

Ik probeerde nog om wat meer lezers te trekken door een glossy verslavingsmagazine te vragen enige aandacht aan deze weblog te besteden, het schrijven van een korte recensie, en dat wilde de redactie graag doen maar stelde daarbij zo’n krankzinnige voorwaarde aan mij, dat ik me direct terugtrok. Mijn hemel, wat een wereld. Ik denk dat ik het nu een beetje gehad heb met die wereld rond verslavingen, met zijn wilde principes en onwrikbare en soms eigenaardige standpunten, kortom, het is tijd om weer verder te trekken. Ik schreef al eens: ik ben iemand van aankomst en vertrek. Door mijn drankzucht dreigde ik geheel te verdwijnen, zonder ooit nog ergens op te duiken of aan te spoelen, maar dit gevaar lijkt nu afgewend. Dat heb ik aan mijzelf te danken, maar zonder de Jellinek was dat zeker niet gelukt. Zoek hulp!, dat was steeds het credo van deze weblog.

Ik laat de blog nog een tijd staan, wie weet heeft iemand er nog eens baat bij. Mochten er een half jaar lang geen bezoekers meer komen, dan beschouw ik hem als uitgestorven. Ook denk ik erover om nog met een epiloog te komen, immers, als ik een lezer van deze weblog was geweest, zou ik heel erg benieuwd zijn naar het antwoord op de vraag: hoe gaat het met die zes!? Ik noemde ze in bericht 24 — taal, trauma en onderzoek. Aan de andere kant realiseer ik me nu dat wellicht alleen ik daar benieuwd naar zou zijn.

Het teruglopen van het lezersaantal doet me denken aan de tijd dat ik gitaar speelde in een band, dat was in een ander leven — hoeveel levens heeft een mens wel niet?, het gaat maar door, het één sluit je af, het ander dient zich aan, althans zolang de voorraad strekt, althans zolang je dat nog wilt — en uit de tijd in mijn band herinner ik me nog een paar regels uit een oud nummer over een gitarist, Guitar Man geheten.

Then the lights begin to flicker
And the sound is getting dim
The voice begins to falter
And the crowds are getting thin

En nu, op deze plek, is er maar één regel waarmee ik afscheid kan nemen, een regel die voldoende kracht bezit en voldoende waarheid bevat. Namelijk:

U, verslaafde, ik vind u een bijzonder mens.

Helaas kunt u zo niet blijven, het moet afgelopen zijn. Maar bijzonder wás u! Natuurlijk plukte u stoepbloemen, dat is nu precies wat u al die tijd deed! U plukte ze alleen op de verkeerde plek.

Pitt